Kaligula

Kaligula, czyli władza w ręku dwudziestolatka

Kaligula, obwołany cesarzem po śmierci Tyberiusza w 37 roku, przeszedł do historii jako symbol tyranii, okrucieństwa, despotyzmu. Obraz ten przedstawiony za pośrednictwem analizy wielu różnorakich wątków związanych z osądem władcy stawia czytelnika pomiędzy przywołanym stereotypem władcy tyrana, a cesarzem rozważnie spoglądającym na losy państwa i swojego otoczenia, odwołując się zarazem do wpływów przeszłości. Postawiona zostaje teza kwestionująca autentyczność relacji historyków takich jak Swetoniusz, Dion Kasjusz, Seneka oraz historyków żydowskich Józefa Flawiusza i Filona, dodając, że są to jedyne źródła, jakimi dysponujemy. Opisy często sprzeczne z faktami, które przyczyniły się do pochopnego przypisywania negatywnych cech osobie Kaliguli. Autor książki stara się uświadomić nam sprawy związane z intencjami i sposobem rządzenia w tamtych czasach. Śmiało podejmuje się próby obalenia twierdzeń tyczących się kompromitującej oceny. Uważa, że można z całą pewnością stwierdzić, iż pomiędzy faktami i obrazem panowania takim, jaki nam przekazały kroniki, istnieje nie tyle zwykły rozziew, wynikający z mniej lub bardziej świadomej stronniczości historyków, a istna otchłań. Ponadto z treści książki możemy wyczytać, jakimi postawami politycznymi charakteryzowali się ówcześni władcy czy sama społeczność. Dowiadujemy się, jakimi cechami się odznaczali i do czego byli zdolni, aby podkreślić swoją wyższość czy podążać do wybranego celu.

cz-b. i kolor. il.

Uwagi: brak obwoluty.