Sztuka a technika w XIX i XX w.

Radykalne zmiany w sztuce europejskiej, których pierwsze sygnały pojawiły się w połowie XIX wieku, i które w wieku XX gwałtownie przybrały na sile, postawiły nie tylko odbiorców, lecz i teoretyków i historyków sztuki przed niejednym znakiem zapytania. Wśród odbiorców wystąpiło powszechnie zjawisko nienadążania gustów za rozwojem sztuki: zanim zdołali przyswoić sobie propozycje jednego kierunku artystycznego, już na jego miejsce pojawiał się inny. Czuli się więc coraz bardziej oszołomieni i w coraz to większym stopniu bezradni. Tem­po zmiany norm i kryteriów burzyło wprawdzie stare nawyki estetyczne, ale tym tylko, którzy byli w stanie do niego się przystosować. W większości przypadków okazało się jednak zbyt szybkie jak na możliwości percepcji i, niczego nie burząc, umacniało stare przyzwyczajenia. W rezultacie istniejąca w kulturze europejskiej polaryzacja zaczęła się rozszerzać i pogłębiać: z jednej strony nowa sztuka stawała się coraz bardziej elitarna, dostępna tylko wtajemniczonym, z drugiej zaś szerzyła się kultura masowa, której przystępność szła w parze z wydatnym obniżeniem ambicji i poziomu. Oto co od szeregu lat stanowi przedmiot rosnącego niepokoju socjologów kultury.

[z Przedmowy]

Cz-b. foto.

Uwagi: dolna krawędź grzbietu naderwana; zażółcony grzbiet okładki i brzegi str.; od str. 273-tej w dolnym, lewym narożniku marginesu sfalowanie.