Przeciwko bezradnej samotności

Książkę tę adresuję przede wszystkim do osób dorosłych. Nierzadko bowiem, jak wynika z moich doświadczeń zdobytych w pracy terapeutycznej z dziećmi i młodzieżą, dorośli traktują dzieci w sposób – delikatnie mówiąc – niedojrzały. Miałam okazję przekonać się o tym pracując zarówno z małymi dziećmi w przedszkolu, jak i ze starszymi w szkole, a także przyglądając się przeróżnym posunięciom wychowawczym w stosunku do dorastającej młodzieży. Razem z nimi przeżywałam ich mniejsze i większe problemy, ich dramaty, które ukazywały mi coraz głębiej obszary dziecięcej samotności. I wtedy zrodził się pomysł napisania ksiązki o przeżyciach, jakie towarzyszą człowiekowi w chwilach, gdy czuje się samotny, o mechanizmach powstawania poczucia bezradności i osamotnienia, a także o sposobach, do jakich często usiłuje się odwołać osoba pragnąca uciec od samotności.
Ze „wstępu” autorki. Książkę tę adresuję przede wszystkim do osób dorosłych. Nierzadko bowiem, jak wynika z moich doświadczeń zdobytych w pracy terapeutycznej z dziećmi i młodzieżą, dorośli traktują dzieci w sposób – delikatnie mówiąc – niedojrzały. Miałam okazję przekonać się o tym pracując zarówno z małymi dziećmi w przedszkolu, jak i ze starszymi w szkole, a także przyglądając się przeróżnym posunięciom wychowawczym w stosunku do dorastającej młodzieży. Razem z nimi przeżywałam ich mniejsze i większe problemy, ich dramaty, które ukazywały mi coraz głębiej obszary dziecięcej samotności. I wtedy zrodził się pomysł napisania ksiązki o przeżyciach, jakie towarzyszą człowiekowi w chwilach, gdy czuje się samotny, o mechanizmach powstawania poczucia bezradności i osamotnienia, a także o sposobach, do jakich często usiłuje się odwołać osoba pragnąca uciec od samotności.
Ze „wstępu” autorki.