Studia o Tadeuszu Micińskim

Tadeusz Miciński (ur. 9 listopada 1873 w Łodzi, zm. w lutym 1918 pod Czerykowem) – pisarz i poeta polski okresu Młodej Polski. Autor mistycznych powieści, poematów prozą i wierszy kontemplacyjnych. Jeden z czołowych pisarzy polskiego ekspresjonizmu, prekursor surrealizmu.

[Wikipedia]

Spis treści:

Od redakcji.

Teresa Wróblewska: Recepcja czyli nieporozumienia i mistyfikacje.
Stanisław Eile: Antypowieść Micińskiego a estetyka młodopolska.
Maria Podraza-Kwiatkowska: Wieża z kości słoniowej i kazalnica, czyli między Des Esseintesem a Piotrem Skargą.
Zbigniew Kuderowicz: Historia i wartości integrujące. Koncepcje historiozoficzne w publicystyce Tadeusza Micińskiego.
Erazm Kuźma: Oksymoron jako gest semantyczny w twórczości Tadeusza Micińskiego.
Wojciech Gutowski: Chaos czy ład? (Symbolika reintegracji we wczesnej twórczości Tadeusza Micińskiego).
Franciszek Ziejka: Bizancjum Tadeusza Micińskiego.
Irena Sławińska: Miciński i Hellerau.
Teresa Chylińska: Karol Szymanowski i Tadeusz Miciński.
Jerzy Illg: Niesamowitego spotkania karty nieznane. Korespondencja Tadeusza Micińskiego z Wincentym Lutosławskim.
Listy Tadeusza Micińskiego do Wincentego Lutosławskiego z lat 1897-1914.
Władysław Dulęba: Gazale Dżalaluddina Rumiego w interpretacji Józefa von Hammera i Tadeusza Micińskiego (porównanie tekstów).
Ewa Nowakowska: Przekłady gazali Dżalaluddina Rumiego na tle twórczości Tadeusza Micińskiego.

Indeks osób.

Uwagi: książka wycofana z biblioteki, zawiera pieczątki i adnotacje biblioteczne; na obwolucie ślad po naklejce; górne krawędzie str. zakurzone.