Kucharka litewska

Niniejsze wydanie Kucharki litewskiej oparto na wydaniu czternastym z 1938 roku. Książka ta jest przede wszystkim dokumentem epoki – szeroko pojętej kultury życia codziennego, języka, itp. Nie ingerowano zatem w język książki, świadomie pozostawiając niekonsekwencje np. biszkokty – biszkopty; galarepa – kalarepa, trześnie – czereśnie, szampiony – pieczarki. Pozostawiono także, tak charakterystyczne jeszcze dzisiaj dla wschodnich terenów Polski, mieszanie dopełniacza z biernikiem, np. dodać sól – soli do smaku, konfitury – konfitur do przełożenia. Rozwinięto natomiast skróty, takie jak pietr., pietrusz. – pietruszka, sel. – seler, ang. – angielski. Ujednolicono ortografię i interpunkcję według obowiązujących zasad.
W kolejnych wydaniach książki, wznawianej przez niespełna stulecie, wydawnictwo dokonywało uzupełnień oraz niezbędnych zmian. W wydaniu czternastym np. stosowano już określenia miar i wag nam współczesne – kilo, deka, gramy, litry, dawne umieszczając obok w nawiasach (funty, łuty, kwarty, garnce). W niniejszym wydaniu zrezygnowano z określeń podawanych w nawiasach, dzisiaj już zupełnie nieczytelnych. [od wydawcy]