Muzeum ziemi ojczystej

„Muzeum ziemi ojczystej” jest powieścią niezwykle barwną, plastyczną, nadającą się niemal bez przeróbek na scenopis filmowy. To Mazury lat trzydziestych i początku czterdziestych – Mazury, jakich właściwie nie znamy, z ich problemami typowego pogranicza, gdzie Polak nazywa się Heidrich, a Niemiec Kottkowski, z ich bogatą przyrodą, ptactwem, rozrosłym kadykiem (jałowcem), z gwarą pogranicza.

Ale co polskiego czytelnika najbardziej uderza w tej książce, to szczególna bezstronność jej autora, otwarte spojrzenie na kwestie polsko-niemieckie, sprawiedliwość w ocenie faktów. Obszerna powieść jest jednym wielkim protestem, za który bohater płaci cierpieniem fizycznym i duchowym i utratą eksponatów z prywatnego muzeum ziemi ojczystej. Muzeum to będące najistotniejszą treścią jego życia, własnoręcznie podpala, by zapobiec wykorzystaniu go do celów, z którymi nie mógłby się zgodzić.

[z okładki]