Państwowa Wyższa Szkoła Sztuk Plastycznych w Gdańsku, 1945-1965

Uczelnia powstała w 1945 roku w Sopocie jako Państwowy Instytut Sztuk Plastycznych. Inicjatorami jej powstania byli zaprzyjaźnieni ze sobą artyści: Janusz Strzałecki, Krystyna i Juliusz Studniccy, Hanna i Jacek Żuławscy, Józefa i Marian Wnukowie, którzy kierowani chęcią włączenia się do odbudowy Gdańska i współtworzenia jego życia artystycznego, przyjechali w tym czasie na Wybrzeże. Pierwszy rok akademicki inaugurowano 15 października 1945 roku. Studia rozpoczęło wtedy 22 studentów. Z końcem tego roku zmieniono nazwę uczelni na Państwową Wyższą Szkołą Sztuk Pięknych (przemianowaną później na Państwową Wyższą Szkołą Sztuk Plastycznych w Gdańsku). Program oparto na ścisłej współpracy malarstwa i rzeźby ze sztukami użytkowymi: architekturą wnętrz, meblarstwem, tkactwem, ceramiką i grafiką użytkową. W skład uczelni wchodziły trzy wydziały: Malarstwa, Rzeźby i Architektury Wnętrz. Od samego początku uczelnia była aktywnym ośrodkiem twórczym. W niedługim czasie związane z uczelnią środowisko artystyczne, zwane Szkołą Sopocką, zyskało sobie znaczną popularność. Uważa się, że wyróżnikiem tego środowiska w czasach socrealizmu było, wynikające z idei koloryzmu, szczególne respektowanie wartości malarskich. Jego specyfika wynikała także ze ścisłego zaangażowania w prace nad rekonstrukcją i odbudową Głównego Miasta Gdańska. Pojęcie Szkoła Sopocka wiąże się również z tkaniną dekoracyjną i ceramiką. W 1954 roku siedzibę uczelni przeniesiono do Gdańska, do odbudowanej po wojennych zniszczeniach Wielkiej Zbrojowni. Ten wzniesiony na początku XVII wieku gmach, znajdujący się pomiędzy Targiem Węglowym a ulicą Piwną jest najlepszym przykładem niderlandyzmu w architekturze Gdańska oraz jednym z najcenniejszych zabytków w mieście.

Józefa Wnukowa (red.)

Uwagi: brak obwoluty; nieznaczne zabrudzenia płóciennej okłądki.